[นายพรนรินทร์ ภูครองหิน]

นิติกรพรขอนำเรียนแนวทางกรณีการศึกษาคำพิพากษาศาลอาญาคดีทุจริตและประพฤติมิชอบกลาง "โจทก์กล่าวอ้างในอุทธรณ์ว่าโจทก์ขอใช้สิทธิผู้เสียหายตามบทบัญญัติรัฐธรรมนูญ"เป็นการใช้สิทธิโดยชอบ ความเสียหายของโจทก์นั้นไม่ใช่เสียหายต่อตนเอง แต่เป็นความเสียหายตามกฎหมายที่คุ้มครองสิทธิของประชาชนทั้งประเทศตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 มาตรา 4 วรรคหนึ่ง (ที่ถูกคือ มาตรา 41 วรรคหนึ่ง) ซึ่งบัญญัติให้บุคคลและชุมชนมีสิทธิเสนอเรื่องราวร้องทุกข์ต่อหน่วยงานของรัฐ ฟ้องหน่วยงานของรัฐให้รับผิดนั้น ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 2 (4) ได้บัญญัติเกี่ยวกับ ความหมายของผู้เสียหายไว้ว่า "ผู้เสียหาย" หมายความถึงบุคคลผู้ได้รับความเสียหาย เนื่องจากการกระทำผิดฐานใดฐานหนึ่งรวมทั้งบุคคลอื่นที่มีอำนาจจัดการแทนได้ดังบัญญัติไว้ใน มาตรา 4 มาตรา 5 และ มาตรา 6 ซึ่งเป็นการจำกัดนิยามความหมายของผู้เสียหายไว้ในลักษณะของการเป็นผู้ที่ได้รับความเสียหายโดยตรง อันจะมีผลนำไปสู่การใช้สิทธิฟ้องร้องและดำเนินการต่าง ๆ ตามที่กฎหมายกำหนดไว้ มิใช่ว่าบุคคลใดที่สามารถที่จะเป็นผู้เสียหายทำการฟ้องร้องคดีได้ ซึ่งโจทก์เองก็ยอมรับในอุทธรณ์ว่า ความเสียหายตามฟ้องนั้นไม่ใช่ความเสียหายของตนเอง แล้วกล่าวอ้างว่าเป็นความเสียหายตามกฎหมายที่คุ้มครองสิทธิของประชาชนทั้งประเทศตามบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 โจทก์ใช้สิทธิตามรัฐธรรมนูญ โจทก์จึงเป็นผู้เสียหายซึ่งเมื่อพิจารณาจากบทบัญญัติรัฐธรรมนูญมาตรา 41 ที่โจทก์กล่าวอ้างมาเห็นว่า เป็นบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญในส่วนที่เกี่ยวกับสิทธิเสรีภาพของประชาชน ซึ่งในส่วนที่เกี่ยวกับการฟ้องร้องก็บัญญัติเฉพาะกรณีการฟ้องหน่วยงานของรัฐให้รับผิดเนื่องจากการกระทำหรือละเว้นการกระทำของข้าราชการ พนักงาน หรือลูกจ้างของหน่วยงานของรัฐเท่านั้น บทบัญญัติดังกล่าวไม่ได้บัญญัติขยายความให้สิทธิการฟ้องร้องคดีในฐานะการเป็นผู้เสียหายแตกต่างไปจากประมวลกฎหมายอาญาบัญญัติไว้ดังกล่าว โจทก์จึงไม่ใช่ผู้เสียหาย ไม่มีสิทธิฟ้องคดีนี้ "คำพิพากษาศาลอาญาคดีทุจริตและประพฤติมิชอบกลาง อุทธรณ์ อท.95/2562 หมายเลขแดง 6522/2562" (ค้นโดยนิติกรพร)