[นายพรนรินทร์ ภูครองหิน]

นิติกรพรพขอนำเรียน "การที่คณะกรรมการสอบสวนมีเหตุจำเป็นและขอขยายระยะเวลาการสอบสวนเกินกว่า 180 วัน ให้ตามที่กฎ ก.พ กำหนดไว้ จะมีความผิดปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบหรือไม่" 
การที่อธิบดีกรมป่าไม้ในฐานะผู้บังคับบัญชาของโจทก์ในระดับกรมได้แต่งตั้งคณะกรรมการสืบสวนข้อเท็จจริงว่าโจทก์กระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรงและได้ทำรายการสืบสวนข้อเท็จจริงเสนอจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 1 จึงชอบที่จะนำข้อเท็จจริงที่ได้จากรายงานการสอบสวนดังกล่าวมาพิจารณาในเบื้องต้น  แม้ว่าอธิบดีกรมป่าไม้จะยังมิได้แสดงความเห็นชอบกับการสืบสวนข้อเท็จจริงที่โจทก์อุทธรณ์ ก็ไม่เป็นเหตุให้จำเลยที่ 1 ไม่มีอำนาจนำข้อเท็จจริงดังกล่าวมาประกอบการพิจารณาและก็ไม่ถือว่าเป็นการไม่ดำเนินการตามขั้นตอนที่ผู้บังคับบัญชาซึ่งมีอำนาจสั่งบรรจุตามพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ. 2551 มาตรา 57 จะต้องได้รับการรายงานก่อน เพราะเพียงแต่ความปรากฏต่อผู้บังคับบัญชาซึ่งมีอำนาจสั่งบรรจุตามมาตรา 57 แล้ว ผู้บังคับบัญชาซึ่งมีอำนาจสั่งบรรจุตามมาตรา 57 ก็มีอำนาจที่จะดำเนินการได้ ไม่เป็นการไม่ปฏิบัติตามขั้นตอนมาตรา 90 และมาตรา 91 ดังที่โจทก์อุทธรณ์ จำเลยที่ 1 จึงมีอำนาจที่จะพิจารณาเบื้องต้นว่า กรณีมีมูลที่ควรกล่าวหาว่าโจทก์กระทำผิดวินัยหรือไม่ หาใช่ต้องดำเนินการสืบสวนเสมอไป การที่จำเลยที่ 1 พิจารณาในเบื้องต้นว่ากรณีของโจทก์มีมูลว่ากระทำผิดวินัยแล้วมีคำสั่งแต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยโจทก์ จึงไม่เป็นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ 
                   จากพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ. 2551 มาตรา 100  และกฎ กพ. ว่าด้วยการดำเนินการทางวินัย พ.ศ. 2556 ข้อ 54 เมื่อคณะกรรมการสอบสวนมีเหตุจำเป็นและขอขยายระยะเวลาการสอบสวนเกินกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบวันให้ตามที่กฎ ก.พ กำหนดไว้ ย่อมมีความหมายอย่างชัดเจนว่าการสอบสวนวินัยมิได้ถูกบังคับว่าจะต้องกระทำให้แล้วเสร็จภายในหนึ่งร้อยแปดสิบวัน แต่ต้องเริ่มดำเนินการสอบสวนภายในเวลาหนึ่งร้อยแปดสิบวันนับแต่วันที่ผู้นั้นพ้นจากราชการ เมื่อจำเลยที่ 1 มีคำสั่งแต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยโจทก์ก่อนที่โจทก์จะเกษียณอายุราชการ ย่อมเป็นการเริ่มกระบวนการสอบสวนภายในหนึ่งร้อยแปดสิบวันนับจากวันที่โจทก์พ้นราชการแล้ว แม้การสอบสวนจะแล้วเสร็จหลังจากพ้นกำหนดหนึ่งร้อยแปดสิบวันก็ไม่ทำให้การสอบสวนนั้นเป็นการสอบสวนที่ไม่ชอบ การกระทำของจำเลยที่ 3 ถึงที่ 7 ในฐานะกรรมการสอบสวนวินัยและการที่จำเลยที่ 2 มีคำสั่งลงโทษโจทก์ จึงหาใช่เป็นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบเพื่อเกิดความเสียหายแก่โจทก์
ส่วนอุทธรณ์ข้ออื่นของโจทก์เป็นปัญหาปลีกย่อย แม้วินิจฉัยไปก็ไม่ทำให้ผลแห่งคดีเปลี่ยนแปลง ศาลจึงไม่จำต้องวินิจฉัย การกระทำของจำเลยทั้งเจ็ดตามที่โจทก์บรรยายฟ้องมาไม่ได้เป็นการปฏิบัติหน้าที่โดย
มิชอบเพื่อให้ความเสียหายแก่โจทก์ จึงไม่เป็นความผิดตามฟ้อง "คำพิพากษาศาลอาญาคดีทุจริตและประพฤติมิชอบกลาง คดีหมายเลขดำ อท.46/2562 คดีหมายเลขแดง 5168/2562" (ค้นโดยนิติกรพร)